تـا کــی بــه انـتـظـار گـذاری بـه زاری ام

باز آی بعد از این همه چشم انتظاری ام

در سیـنه پنهـان کـرده ام گنـجیـنه ای از داغ غم

تا می توانی سعی کن ای عشق، در ویرانی ام

يا مهدي(عج)

آرزو نمی کنم که بیایى

آرزو میکنم وقتى آمدى چشمانم شرمسار نگاهت نشود

                                                ( مهدي جان )

سلامتے روزاے بےکسے

روزایے که درو دیوار ھم دلشون به حالت میسوزہ

روزایے که یه بغض تو گلوتہ

یه جملہ ھمش میاد تو ذھنت؛

“مرد که گریہ نمیکنہ”

من بودم… تو… و یک عالمه حرف…

و ترازویی که سهم تو را از شعرهایم نشان میداد!

کاش بودی و می فهمیدی وقت دلتنگی یک آه چقدر وزن دارد…

برای گفتن نامت بهانه لازم نیست . . .

کافیست زبان باز کنم

کلمات خودشان

دنبال تو می گردند … !!!

دردهایت شش دانگ به نام من

به جان خریدمشان …

ازشیشه باش اما به همه بگو ازسنگم…

مردم این زمانه همه به دنبال شکستنند….

روزهایم را خیابان های شهر میگیرند

شب هایم را فکرهای تو…

باران که گرفت

زنده شدی از میان هزار لحظه دلتنگی

و من خیس شدم از عطر بودنت …

بسلامتی خودت که واسه رفتنش گریه کردى

اون رفت واسه رفیقاش تعریف کرد خندیدند

تلفنت بوق اشغال میزند

تلفنت را بد گذاشته اى یا دلت را

چه سر به راه است …

دلتنگیت را می گویم!

از گوشه ی دلم جُم نمی خورد

گفته بودی برایت چیزی بنویسم

چیزی نمی نویسم !
چشم هایم را که بخوانی

برای ســـــــــــال ها از تو نوشتن کافی است . . .

و حرف آخر  :

ادمها فقط ادمند نه بیشتر و نه کمتر…

اگر کمتر از ان چیزی که هستند نگاهشان کنی انهاراشکسته ای

و اگر بیشتر از ان حسابشان کنی تورا میشکنند

بین این ادمها فقط بایدعاقلانه زندگی کرد نه عاشقانه